Αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικό άρθρο του φίλου της ΑΕΛ Γιώργου Φράγκου που δημοσιεύθηκε στην Goal News στις 11 Νοεμβρίου.Οι πρώτες, παιδικές μου αναμνήσεις από την κερκίδα της ΑΕΛ, είναι από τους ανθρώπους του μόχθου, του μεροκάματου, που έφταναν στο γήπεδο, απόγευμα Σαββάτου, με τα ρούχα της δουλειάς. Θυμάμαι πως κοίταζα με θαυμασμό και δέος τα παλικάρια απ’ τις οικοδομές, απ’ τα αναβατόρια, τα καλούπια, π’ ανέβαιναν στην κερκίδα έχοντας στο πουκάμισο ή το παντελόνι λεκέδες από τσιμέντο ή μπογιές, μουντζούρες από τα σίδερα και τους σοβάδες.
Ήταν αξύριστοι, φωνακλάδες και θεόρατοι, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνονταν τότε. Άναβαν το ’να τσιγάρο πάνω στο άλλο, χειρονομούσαν έντονα, επευφημούσαν ή γιουχάιζαν, πάντα το ίδιο παθιασμένα και μάγκικα.
Ανήκω στη γενιά που έζησε το τελευταίο Πρωτάθλημα της ΑΕΛ στην προσχολική ηλικία και το θυμάται μόλις αμυδρά, σαν μια θολή εικόνα από ζητωκραυγές, διαρκή χαμόγελα ζωγραφισμένα σ’ όλα τα πρόσωπα και μιαν έντονη μυρωδιά μπίρας, ανακατεμένη με καπνούς από τσιγάρα, να σου τρυπάει τα ρουθούνια.
Ανήκω στη γενιά που έζησε εκ του μακρόθεν το τελευταίο Κύπελο της ΑΕΛ, όντας φοιτητής στο εξωτερικό. Μοναδική ανάμνηση οι αθλητικές σελίδες των εφημερίδων, που πήραμε με το ταχυδρομείο μια βδομάδα μετά, με τις μαυρόασπρες φωτογραφίες από τους πανηγυρισμούς και τους ημίγυμνους ποδοσφαιριστές στους ώμους αλαλαζόντων φιλάθλων.
Συχνά αναρωτιέμαι, δεν το κρύβω και με μια μεγάλη δόση περηφάνιας: Υπάρχουν πολλές ομάδες στον κόσμο που ενώ έχουν μισό αιώνα να πάρουν Πρωτάθλημα κι ένα τέταρτο του αιώνα να κατακτήσουν Κύπελο, οι οπαδοί τους όχι μόνο δεν φυλλορροούν αλλά αυγαταίνουν; Υπάρχουν πολλές ομάδες στον πλανήτη με τόσο πιστούς, τόσο αφοσιωμένους, τόσο παθιασμένους, τόσο ενθουσιώδεις και πολυπληθείς φιλάθλους;
Αφού, εδώ και τόσο καιρό δεν υπάρχουν διακρίσεις, δεν υπάρχουν κατακτήσεις, έστω σημαντικές επιτυχίες που να έχουν διάρκεια, τι κρατάει όλον αυτό τον κόσμο ενωμένο και τόσο αφοσιωμένο; Αυτό το συνειδητοποιημένο μακρύ κίτρινο ποτάμι, που βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο πότε ν’ ανηφορίζει για το Τσίρειο και πότε να κατακλύζει τον αυτοκινητόδρομο γι’ άλλες πόλεις, ποιος το κινεί; Ποια θεϊκή, μαγική δύναμη δίνει πνοή, ώθηση, θέληση σ’ αυτά τα πιστά πλήθη; Η απάντηση έχει παραπάνω κοινωνιολογική παρά ποδοσφαιρική υφή.
Η ΑΕΛ, λοιπόν, ενώνει και συσπειρώνει όλους αυτούς που νιώθουν και κατατάσσουν εαυτόν εκτός συστήματος. Αυτούς που νιώθουν και δεν είναι μέρος του κατεστημένου. Αυτούς που νιώθουν ότι τους κλέβουν καθημερινά στο ζύγι της ζωής, αυτούς που τους ξεγελούν, τους αδικούν και μονίμως τους αφήνουν στην απέξω.
Η ΑΕΛ, ακόμη, ενώνει και συσπειρώνει εκείνους που επέλεξαν να ζήσουν τη ζωή τους αντισυμβατικά, αντικομφορμιστικά, αντιστασιακά και αντιεξουσιαστικά. Εκείνους που απηυδούν με τα κατά συνθήκην ψεύδη, εκείνους που επαναστατούν με τους βολεμένους κι αυτούς που δεν ίδρωσαν ποτέ στη ζωή τους. Η ΑΕΛ ενώνει και συσπειρώνει εκείνους που εισέπραξαν παραπάνω χαστούκια παρά χάδια απ’ τη ζωή και νιώθουν αδικημένοι, καταφρονημένοι και πως τους εκμεταλλεύονται, σκληρά και απροκάλυπτα.
Θυμάμαι, στην προσχολική μου ηλικία, κάποια παλικάρια απ’ τις οικοδομές π’ ανέβαιναν ξυπόλητα στην κερκίδα της ΑΕΛ, έτσι από μαγκιά. Σήμερα δεν συναντά κανείς ξυπόλητους οπαδούς της ΑΕΛ. Είμαι σίγουρος όμως ότι έχουν όλοι ξυπόλητες ψυχές, ξυπόλητο φρόνημα, ξυπόλητο τσαγανό, ξυπόλητο φιλότιμο και μπέσα. Κι όλα αυτά τα εσωτερικά χαρίσματα, τους κρατούν και θα τους κρατούν, για πάντα, παθιασμένους και πιστούς στην ιδέα και στο κοινωνικό credo που λέγεται ΑΕΛ.
Υ.Γ. Για όσους διερωτώνται γιατί δεν ασχολούμαι με τα τρέχοντα, πιεστικά, ασφυκτικά και φλέγοντα προβλήματα της ΑΕΛ, ένα έχω να πω: Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει. Κι εγώ ασχολούμαι με την αγάπη.
