Urban Legends της Κύπρου ΙΙ: Παγωτά της Καλλούς

Πριν από λίγες μέρες είχαμε συλλέξει και παρουσιασεί κάποιους σύγχρονους Κυπριακούς μύθους (urban legends). Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος, αφιερωμένο σε μια αμφιλεγόμενη μορφή των παιδικών μας χρόνων.

Αρχές της δεκαετίας του 80 κυκλοφορούσε έξω από τις αυλές των σχολείων τα πρωινά, αλλα και στις γειτονιές της Λευκωσίας τα απογεύματα του καλοκαιριού, ένα άσπρο αυτοκίνητο pick-up μονοκάμπινο. Οδηγός του ήταν μια μεσόκοπη γυναίκα γνωστή ως Καλλού, ενώ στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου κουβαλούσε ένα μεγάλο ψυγείο με παγωτά. Ένα μεγάφωνο-τελεβόας βούιζε καθώς περνούσε από την κάθε γειτονιά ειδοποιόντας τα παιδιά να τρέξουν με τον "τσιηφτέ" στο χέρι να αγοράσουν παγωτό στο χωνάκι.

Ίσως το ψυχρό ύφος της Καλλούς - που σπάνια χαμογελούσε ή έπιανε κουβέντα τα παιδιά, ίσως η ατημέλητη εμφάνιση και η βραχνή φωνή της, ίσως κάποιες προφάσεις των γονιών που ήθελαν να αποτρέψουν τα παιδιά από το να αγοράζουν παγωτό καθημερινά, δημιούργησαν πολλούς μύθους γύρω από το όνομα της ...cult παγωτάρισσας των παιδικών μας χρόνων:

α. Μια ιστορία έλεγε ότι κάποιο παιδί είχε βρει μέσα στο παγωτό που αγόρασε από την Καλλού ανθρώπινα δόντια.
β. Κάποια παιδιά ισχυρίζονταν ότι η Καλλού στην πραγματικότητα ήταν άντρας, ή ερμαφρόδιτη, ή transexual (με τις ελάχιστες παιδικές μου γνώσεις επί του θέματος ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά ποιό απ' όλα προσπαθούσαν να μου περιγράψουν οι ξερόλες συνομήλικοι μου).
γ. Μια άλλη εκδοχή έλεγε ότι η Καλλού ήταν αδερφή της ηθοποιού Δώρας Κακουράτου(!), και η αλήθεια είναι ότι η Καλλού θύμιζε κάτι από ...Μαλού.

δ. Μια ιστορία που κυκλοφόρησε ήταν ότι θεάθηκε η Καλλού σταματημένη σε φώτα τροχαίας. Μόλις άναψε το πράσινο φως, ο οδηγός του μπροστινού αυτοκινήτου αφηρημένος δεν έβαλε μπρος. Τα παιδικά κουτσουμπολιά έλεγαν ότι τότε η Καλλού άρχισε να ουρλιάζει και να βρίζει τον μπροστινό της οδηγό από τον τηλεβόα του αυτοκινήτου της προκαλώντας γέλιο σε όσους βρίσκονταν εκεί.

Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν άλλες τόσες ιστορίες για την Καλλού. Η ουσία είναι ότι όλοι εμείς, η μεταπολεμική γενιά της Λευκωσίας, μεγαλώσαμε τρώγωντας τα παγωτά της και ποτέ δεν πάθαμε κάτι. Κατ'ακρίβειαν τώρα που το καλοσκέφτομαι, πέρα από τις κακίες και τις διαδόσεις των παιδιών της εποχής, ποτέ κανένας δεν την είδε με τα μάτια του να κάνει κάτι που θα μπορούσε να βλάψει οποιονδήποτε. Τελικά ίσως να μην μάθαμε ποτέ ποιά πονεμένη ιστορία μπορεί να κουβαλούσε στο ψυγείο του μονοκάμπινου η Καλλού εκείνα τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς.