Κυκλοφοριακό Vs Το αυτοκίνητο μου

Κυκλοφοριακό

Για ακόμα μια φορά οι αρμόδιες "αρχές" του κράτους προσπαθούν να προσφέρουν έκ των υστέρων λύσεις σε προβλήματα που διαφαίνονταν και προϋπήρχαν από χρόνια. Αυτή τη φορά αναφερόμαστε στο θέμα της τροχαίας κίνησης στη Λευκωσία. Το πρόβλημα του traffic στην πρωτεύουσα όμως υπάρχει εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια, και με τους ρυθμούς που οι Κυπραίοι αγοράζουν τα Μερσεντές (σαν τα σώβρακα), ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε στο σημείο να μην μας χωρούν οι δρόμοι.


Μέτρα για απάμβλυνση του προβλήματος

Προχτές μάλιστα βγήκε και ο Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων να μας χουμιστεί ότι θα παραδώσει στη διάθεση των οδηγών μια επιπλέον λωρίδα κυκλοφορίας κοντά στην είσοδο της Λευκωσίας και στη Λεωφόρο Αθαλάσσας. Τελικά όμως η ενέργεια αυτή όχι μόνο ΔΕΝ βελτίωσε την κατάσταση, αλλά φαίνεται ότι προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερο χάος.

Τα τελευταία χρόνια ακούσαμε διάφορες εισηγήσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην απάμβλυνση του προβλήματος, όπως π.χ: Δημιουργία δρόμου - δακτύλιου για διοχέτευση της κίνησης περιμετρικά της πόλης και αποσυμφόριση του κέντρου, βελτίωση των δημόσιων συγκοινωνιών, βελτίωση των δρόμων, εφαρμογή κλιμακωτού ωραρίου των κυβερνητικών, δημιουργία μεγάλων χώρων στάθμευσης έξω από το κέντρο και εύκολη πρόσβαση στο κέντρο της πόλης, και άλλα πολλά. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα...

Παλιά ονομάζαμε "ώρες αιχμής" τις πρωινές ώρες που πήγαινε ο κόσμος στις δουλειές και στα σχολεία, και τις ώρες που σχόλαναν οι κυβερνητικοί και οι τραπεζικοί επειδή για κανένα μισάωρο κολλούσαμε στο traffic. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να κολλούμε στο traffic από τις 6 π.μ. μέχρι και τις 11 μ.μ. και κατορθώσαμε να μετατράψουμε σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας σε ..."ώρες αιχμής".

Έχω την εντύπωση ότι τελικά το πρόβλημα μας δεν εντοπίζεται στα συγκοινωνιακά πλέγματα αλλά περισσότερο στα ...κοινωνικά μας συμπλέγματα. Ακόμα και αν μας προσφέρουν δωρεάν συγκοινωνίες, βάζω στοίχημα ότι οι πιο πολλοί από εμάς θα συνεχίσουμε να μαζοχιζόμαστε με τα ιδιωτικά μας οχήματα στους δρόμους. Από τον καιρό που γεννηθήκαμε (τουλάχιστον η δική μου γενιά), μάθαμε να αναβάλλουμε την κάθε αναχώρηση μας μέχρι την τελευταία στιγμή και ακολούθως να τρέχουμε στο όχημα μας, να πηγαίνουμε στον προορισμό μας, και να παρκάρουμε ακριβώς έξω από την πόρτα (μπας και κάνουμε πάνω από 3 βήματα). Πως θα αλλάξουμε τώρα μυαλά;

- Θα δεχτούμε να περπατήσουμε 500 μέτρα μέχρι τη στάση του λεωφορείου;

- Θα δεχτούμε να περιμένουμε και 5-10 λεπτά μέχρι να έρθει το λεωφορείο μας (ΑΝ είναι στην ώρα του);

- Όταν φτάσουμε κοντά στη δουλειά μας, θα δεχτούμε να κατεβούμε από το λεωφορείο και να περπατήσουμε άλλα 300 μέτρα;

@®Χ!д!@

Το αυτοκίνητο μου
Πόσοι από εμάς είναι διατεθιμένοι να εγκαταλείψουν την άνεση του αυτοκινήτου τους με το automatic climate control, τα leather καθίσματα, τα 17 ηχεία και τα 4 sub-woofer Pioneer (για να ακούν καλύτερα τον Λάζαρο Μαύρο και τον Κούνιο), και το ενσωματομένο σύστημα bluetooth που απόκτησαν με τόσες στερήσεις και για χάρη του θα πληρώνουν finance ώς τα 63 τους;

Το αυτοκίνητο αποτελεί για τον Κυπραίο μια ένδειξη του κοινωνικού status του. Στην εποχή της αγαμίας που ζούμε, επικρατεί η άποψη ότι για να γαμήσεις πρέπει να έχεις καλό αυτοκίνητο (τουλάχιστον οι ελεύθεροι). Γι'αυτό λοιπόν πιστεύω ότι δεν πρόκειται να μάθουμε να χρησιμοποιούμε δημόσιες συγκοινωνίες, εκτός και αν:

α) είναι δωρεάν,
β) λειτουργούν άψογα (yeah right!),
γ) προσφέρουν δωρεάν massage, φαί, ποτό, στοματικό έρωτα, και
δ) έχουμε κάποιον να μας μαστιγώνει για να τις χρησιμοποιήσουμε με το ζόρι.

Η άποψη ότι "όσο πιο μεγάλο και πολυτελείας είναι το αυτοκίνητο σου, τόσο πιο άντρας είσαι", δύσκολα θα αφαιρεθεί από τον εγκέφαλο μας. Το όχημα μας κατάντησε πια να είναι προέκταση του γεννητικού μας οργάνου και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Τελικά ίσως ο μόνος τρόπος για να μάθουμε να μπαίνουμε σε λεωφορεία ή τραμ είναι να μας δώσουν όλους από ένα (λεωφορείο ή τραμ) για να το οδηγούμε. Φτάνει να ειναι BMW.